Μόλις έφτασε στο διαμέρισμα ακούμπησε τη τσάντα με τα φωτογραφικά του σύνεργα σε μια καρέκλα και κατευθύνθηκε στο σκοτεινό θάλαμο όπου είχε τον υπολογιστή. Εκεί χωρίς δεύτερη σκέψη άρχισε να ψάχνει στο internet για δημοσιεύματα σχετικά με τις κοπέλες θύματα. Έπρεπε να βρει φωτογραφίες τους, να μάθει ότι λεπτομέρειες μπορούσε για την ζωή τους, να μάθει πως έγινε το φονικό και γενικά οτι περισσότερο μπορούσε.
Σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα κατάφερε να βρει τις φωτογραφίες των πέντε θυμάτων τις οποίες και εκτύπωσε σε φωτογραφικό χαρτί. Στη συνέχεια έμαθε διαβάζοντας τα ρεπορτάζ οτι ο μανιακός δολοφόνος αποκεφάλιζε τις άτυχες κοπέλες και τοποθετούσε το κεφάλι τους σε κάποια λεκάνη με χρωματισμένο υγρό.
Ο Δημήτρης πήρε στα χέρια τους τις φωτογραφίες των πέντε κοριτσιών και άρχισε να τις κοιτάει. Δεν ήταν κάποιες καλλιτεχνικές φωτογραφίες, ήταν κάποιες ιδιωτικές φωτογραφίες πιθανόν κομμένες και μονταρισμένες από κάποιον δημοσιογράφο ώστε να μπορούν να εμφανιστούν στο κοινό. Καθώς τις κοίταζε του μπήκε στο μυαλό οτι είναι πολύ πιθανόν να τις έχει φωτογραφίσει και αυτός.
Είχε πάνω από 3000 φωτογραφίες διαφορετικών κοριτσιών και δεν φάνταζε απίθανη η περίπτωση να τις έχει αποθανατίσει. Άλλωστε το χρωστούσε στον εαυτό του να ψάξει ασχέτως αν τον τρέλαινε στην περίπτωση που ανακάλυπτε οτι δεν είχε προλάβει να αποθανατίσει κάποια από τα θύματα με την φωτογραφική του μηχανή.
Άπλωσε τις εκτυπώσεις στο τραπεζάκι μπροστά από τον καναπέ και άρχισε να ξεφυλλίζει τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες του. Μετά από μισή ώρα βρήκε την πρώτη κοπέλα. Την είχε όντως φωτογραφίσει και αυτός. Ένα μεγάλο χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό του και μια κραυγή νίκης προς τον αντίπαλό του αντήχησε στο εσωτερικό του μυαλού του. Με μεγαλύτερη αισιοδοξία πλέον άρχισε να ψάχνει ακόμα πιο έντονα και για τις υπόλοιπες.
Είχαν περάσει τέσσερις ώρες ώσπου ανακάλυψε και την τελευταία κοπέλα θύμα να κοσμεί τα άλμπουμ του. Ένιωθε τόσο τυχερός. Ένιωθε οτι είχε καταφέρει μια τεράστια νίκη ενάντια σε αυτό τον στυγερό δολοφόνο που προσπαθούσε να του χαλάσει το έργο του.
Έχοντας πλέον απλωμένες στο τραπέζι μόνο τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει ο ίδιος των πέντε κοριτσιών θυμάτων, πήγε στην κουζίνα και πήρε μια μπύρα από το ψυγείο. Γύρισε και όρθιος μπροστά στο τραπεζάκι και τις απλωμένες φωτογραφίες ήπιε μια μεγάλη γουλιά μπύρας καθώς τις κοιτούσε επίμονα.
Άφησε το μπουκάλι κάτω και διάλεξε μια φωτογραφία από κάθε κοπέλα. Προχώρησε και με μια αυτοκόλλητη ταινία κόλλησε τη μια δίπλα στην άλλη στο τοίχο πάνω απο τον καναπέ. Πήρε ξανά το μπουκάλι της μπύρας και κατέβασε μια ακόμη μεγάλη γουλιά καθώς κοίταζε της φωτογραφίες.
Προχώρησε με αργά βήματα και κάθισε στην πολυθρόνα του, ενώ τα μάτια του δεν ξεκολλούσαν καθόλου πάνω από τις φωτογραφίες των πέντε κοριτσιών, σε μια προσπάθεια να διακρίνει τι είναι αυτό που έκανε τον δολοφόνο τους να τις διαλέξει.
Για δύο μέρες καθόταν στην πολυθρόνα και κοίταζε τις φωτογραφίες στον τοίχο. Τις είχε βάλει στην σειρά από αριστερά προς τα δεξιά με την σειρά που είχαν δολοφονηθεί. Εστίαζε στο βλέμμα τους. Περιεργαζόταν το φόντο. Επεξεργαζόταν το ντύσιμό τους. Τίποτα...
Ξαφνικά το πρόσωπό του έλαμψε σαν το παιδάκι που μπαίνει για πρώτη φορά σε μαγαζί με παιχνίδια. Ένιωσε σαν να βρήκε το κρυμμένο μυστικό που θα τον οδηγούσε στον χαμένο θησαυρό. Κι όμως τώρα του φαινόταν τόσο απλό. Ήταν λογικό να ακολουθεί ο δολοφόνος κάποιο μοτίβο, τουλάχιστον έτσι έκαναν όλοι οι serial killers και γιατί αυτός ο «δικός» του να διαφέρει;
Μα ήταν ολοφάνερο, ο δολοφόνος ακολουθούσε μια σειρά. Βάζοντας τις φωτογραφίες των κοριτσιών στην σειρά με πρώτη την παλιότερα δολοφονημένη το έβλεπες. Η πρώτη ήταν μελαχρινή, η δεύτερη καστανή, η Τρίτη κοκκινομάλλα, η τέταρτη ξανθιά και η Πέμπτη πάλι μελαχρινή!!! Ο Δημήτρης δεν μπορούσε αυτή την στιγμή να καταλάβει ποια διεστραμμένη σκέψη ακριβώς του όριζε να σκοτώνει με αυτή την αλληλουχία, αλλά ήταν ολοφάνερο ότι ακολουθούσε αυτό το μοτίβο. Σίγουρα το επόμενο θύμα του ήταν μια καστανή κοπέλα.
Αυτή η μικρή ανακάλυψη έκανε τον Δημήτρη σαν να πέτυχε μια ακόμα νίκη απέναντι στον αντίπαλό του αλλά έπρεπε να βρει και άλλα στοιχεία που θα τον έφερναν κοντά σε αυτόν τον στυγερό δολοφόνο. Μόνο με αυτό το στοιχείο δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Ούτε να προστατέψει το επόμενο θύμα, άλλωστε υπάρχουν χιλιάδες καστανές, αλλά ούτε να βρει τον δολοφόνο για να τον σταματήσει.
Αφού είχε ανακαλύψει ένα από τα στοιχεία που χρησιμοποιούσε ο δολοφόνος για την επιλογή του θύματός, επικέντρωσε πλέον την προσοχή του στο περιβάλλον των φωτογραφιών που είχε τραβήξει ο ίδιος από τα θύματα. Πολύ γρήγορα ανακάλυψε ότι όλα τα θύματα τα είχε φωτογραφίσει στην περιοχή του Κολωνακίου. Άλλο ένα βήμα πιο κοντά στην αποκάλυψη αυτού του τέρατος.
Ήδη είχε πάει πολύ αργά και ένιωθε εξουθενωμένος. Τα πράγματα είχαν πάει καλύτερα από οτι φανταζόταν. Ένιωθε ότι είχε φτάσει κοντά. Ήπιε μια τελευταία μπύρα και έπεσε να κοιμηθεί με τις εικόνες των πέντε κοριτσιών να αιωρούνται μέσα στο μυαλό του.
