Ο Φωτογράφος (1)

Ένα γυναικείο πρόσωπο άρχισε να εμφανίζεται σιγά σιγά μέσα από το πορταλοκόκκινο υγρό καθώς ο Δημήτρης με τα χέρια χωμένα μέσα στο υγρό κινούσε το φωτογραφικό χαρτί μπρος πίσω.

Συνέχισε την κίνηση αυτή μέχρι που στο πριν λίγο λευκό χαρτί εμφανίστηκε το πρόσωπο μιας κοπέλας. Τράβηξε το χαρτί έξω από το υγρό και το σήκωσε ψηλά πάνω από την σκάφη που βρισκόταν κρατώντας το εκεί για λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να στραγγίσει.

Με μια αργή κίνηση γύρισε 180 μοίρες και κρέμασε την φωτογραφία στο σχοινί που βρισκόταν κρεμασμένο ανάμεσα στους δύο τοίχους του δωματίου. Συνέχισε την ίδια διαδικασία για ακόμα δέκα φωτογραφίες της οποίες κρέμασε όλες με τη σειρά στο σχοινί.

Κάθισε μπροστά τους και τις περιεργάστηκε με μια γρήγορη ματιά. Ένα μικρό χαμόγελο ικανοποίησης έσκασε στα χείλια του και εν συνεχεία σκύβοντας πέρασε κάτω από το σχοινί με τις κρεμασμένες φωτογραφίες και άνοιξε την πόρτα για να βγει από το δωμάτιο.

Ήταν ακόμα Ιούνιος μήνας αλλά η ζέστη ήταν ήδη ανυπόφορη και ειδικά σε αυτή την μικρή γκαρσονιέρα στο δώμα μιας πολυκατοικίας που βρισκόταν σχεδόν στο κέντρο της Αθήνας.

Με το που βγήκε ο Δημήτρης από το δωμάτιο το φως του ήλιου τον τύφλωσε καθώς ήταν αρκετή ώρα μέσα στον σκοτεινό θάλαμο. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα, ίσως και λεπτά μέχρι να συνηθίσουν τα μάτια του.

Με το που άρχισε να βλέπει ξανά κοίταξε το ρολόι που φορούσε στο χέρι του. Ήταν 16:24 12 Ιουνίου.

Προχώρησε προς στην κουζίνα η οποία χωριζόταν από ένα ξύλινο πάσο από το καθιστικό.

Κατευθύνθηκε προς το ψυγείο. Άνοιξε την πόρτα του ψυγείου και σήκωσε το αριστερό του χέρι να πιάσει μια παγωμένη μπύρα. Στάθηκε για λίγα λεπτά εκεί ακίνητος να απολαμβάνει την δροσιά που τον χάιδευε από το ανοιχτό ψυγείο. Όταν ένιωσε την θερμοκρασία του χώρου να εξισορροπείται έκλεισε την πόρτα και κατευθύνθηκε στο καθιστικό.

Το καθιστικό του αποτελείτο από μια παλιά πολυθρόνα, επενδυμένη με μαύρο δέρμα, με ψηλή πλάτη που σπρώχνοντας έπεφτε προς τα πίσω σηκώνοντας ταυτοχρόνως την ποδιά μπροστά για να μπορείς να ακουμπήσεις τα πόδια σου. Δίπλα υπήρχε ένα καναπές με μαύρο βαμβακερό ύφασμα σε λιτή γραμμή και από επάνω κρεμασμένη μια αφίσα-φωτογραφία ενός χειμερινού θαλάσσιου τοπίου. Ανάμεσα στην πολυθρόνα και τον καναπέ υπήρχε ένα επιδαπέδιο φως με ένα καπέλο σε χρώμα ώχρας, ενώ μπροστά ένα παραλληλόγραμμο ξύλινο τραπεζάκι γεμάτο διάσπαρτες φωτογραφίες, περιοδικά και ένα μισογεμάτο τασάκι.

Η πολυθρόνα ήταν τοποθετημένη σε τέτοιο σημείο που έβλεπε σε μια τζαμαρία περίπου τρία μέτρα μήκος η οποία έπαιζε το ρόλο του ενός τοίχου του σαλονιού καθώς και της κεντρικής εισόδου του διαμερίσματος.

Υπνοδωμάτιο δεν υπήρχε στο διαμέρισμα καθώς το μοναδικό δωμάτιο είχε μετατραπεί σε σκοτεινό θάλαμο από τον Δημήτρη για να εμφανίζει τις φωτογραφίες του, ενώ αυτός συνήθως κοιμόταν στον καναπέ ή στην πολυθρόνα.

Στον πίσω τοίχο από την πολυθρόνα υπήρχε μόνο η πόρτα για το μικροσκοπικό μπάνιο το οποίο ήταν επενδυμένο με ένα φτηνό γαλάζιο πλακάκι, με μια λεκάνη και μια ντουζιέρα ακριβώς δίπλα στον νιπτήρα.
Ακριβώς στον δίπλα τοίχο από την πολυθρόνα υπήρχε μια βιβλιοθήκη. Τα πάνω δύο ράφια ήταν γεμάτα με CD rock συγκροτημάτων ενώ στα κάτω δύο υπήρχαν κάποια φωτογραφικά άλμπουμ και κάποιοι φάκελοι-κουτιά. Ενώ σε ένα δεύτερο μικρό τραπεζάκι δίπλα στην βιβλιοθήκη βρισκόταν ένα compact ραδιόφωνο και cd-player.