Ο Φωτογράφος (3)

Ο Δημήτρης σήκωσε την μπύρα και κατέβασε ακόμα μια γουλιά καθώς το ραδιόφωνο άρχισε να παίζει το αγαπημένο του τραγούδι για εκείνη την εποχή.

Φίλους δεν είχε πάρα πολλούς και από τότε που άρχισε να ασχολείται φανατικά με την φωτογραφία είχε ξεκόψει από τους περισσότερους. Που και πού πήγαινε καμιά βόλτα αλλά πάντα του έλειπε η φωτογραφική του μηχανή. Αυτό τον έκανε πολλές φορές λίγο νευρικό γιατί ένιωθε ότι έχανε κάτι πολύτιμό και αυτή του η συμπεριφορά ίσως να τρόμαζες του φίλους τους. Αυτός ήταν κι ένας και από τους λόγους για τον οποίο απομακρύνθηκε κι αυτός.

Άλλη μια γουλιά μπύρα και ο σταθμός έκοψε την ροή του προγράμματος για την ανάγνωση των ειδήσεων. Ο Δημήτρης σπάνια ενδιαφερόταν για το τι γινόταν στον έξω κόσμο όμως αυτή τη φορά η ένταση και χροιά της φωνής του εκφωνητή του τράβηξε την προσοχή.

Ένιωσε ένα ρίγος να τον διαπερνά καθώς άκουσε τον εκφωνητή να λέει πως ακόμα μια εικοστετράχρονη κοπέλα είχε πέσει θύμα του αδίστακτου δολοφόνου που είχε σκοτώσει πέντε από τις αρχές του χρόνου. Το πρόσωπο του Δημήτρη σκοτείνιασε στο άκουσμα αυτής της είδησης και τα φρύδια του έσμιξαν χαρίζοντας μια έκφραση έντονου εκνευρισμού. Ένιωθε σαν κάποιος να του έκλεβε το υλικό, σαν να βρισκόταν σε μια κόντρα με κάποιον ο οποίος προσπαθούσε να τον προλάβει για το πόσες κοπέλες θα αποθανατίσει με τον φακό του.

Υπερβολικά αγανακτισμένος με την είδηση ήπιε την υπόλοιπη μπύρα που βρισκόταν μέσα στο μπουκάλι με μια γουλιά. Έκλεισε το άλμπουμ που βρισκόταν στα πόδια του και το τοποθέτησε βιαστικά στην θέση του στην βιβλιοθήκη.

Σηκώθηκε γρήγορα, έκανε δύο βήματα μπροστά, έπιασε τα γυαλιά ηλίου του και κρέμασε από τον ώμο του την τσάντα με την φωτογραφική του μηχανή και βγήκε με γρήγορες κινήσεις από το διαμέρισμα.

Σε λίγα δευτερόλεπτα βρισκόταν κάτω στον δρόμο και άρχισε σιγά σιγά να ηρεμεί και να νιώθει την ανάσα του να επανέρχεται στο φυσιολογικό. Ένιωθε ακόμα έναν έντονο εκνευρισμό για τον άγνωστο εχθρό του που του «έκλεβε» τις «εικόνες» και κινήθηκε εντελώς αμήχανα ευθεία μπροστά μέχρι που βρέθηκε στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας.

Τα αυτοκίνητα δεν ήταν πάρα πολλά λες και προσπαθούσαν να αποφύγουν την αφόρητη ζέστη του Ιουνίου. Ο Δημήτρης είχε δύο σημεία όπου πήγαινε και καθόταν με την φωτογραφική του μηχανή και αποθανάτιζε τις εικόνες που έβλεπε μέσα από τον φακό του. Το ένα σημείο ήταν η πλατεία στο Κολωνάκι μεταξύ Κανάρη και Πατριάρχου Ιωακείμ και η άλλη ήταν η πλατεία Ομονοίας.

Χωρίς καν να σκεφτεί την διαδρομή του, σε λίγα λεπτά βρισκόταν στην πλατεία Κολωνακίου. Έβγαλε την φωτογραφική του μηχανή και περίμενε. Ένιωθε σαν επιστήμονας στο βάθος της ζούγκλας που με τον φακό του προσπαθεί να αποθανατίσει τα εναπομείναντα μέλη μιας υπό εξαφάνισης ράτσας ζώων. Αυτό του δημιουργούσε έναν έντονο εκνευρισμό ο οποίος δεν τον άφηνε να συγκεντρωθεί στην φωτογράφηση.

Συνήθως ο Δημήτρης τραβούσε 10 με 15 φίλμ, αυτή την φορά όμως το μυαλό του ήταν στην τρομερή είδηση της ημέρας και δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί. Έβγαλε με τη βία 7 φίλμ, μάζεψε τα σύνεργά του και ξεκίνησε πίσω για το σπίτι.

Έπρεπε κάτι να κάνει, έπρεπε να βρεί οπωσδήποτε έναν τρόπο να σταματήσει αυτόν τον τρελό που σκότωνε χωρίς ενδοιασμό όλα του τα μοντέλα. Σε ολη την διαδρομή μέχρι το διαμέρισμά του ο Δημητρής σκεφτόταν και προσπαθούσε να σκεφτεί τον τρόπο με τον οποίο θα έβρισκε τον στυγερό αυτόν δολοφόνο και θα τον παρέδιδε στην αστυνομία.