Ο Φωτογράφος (2)

Ο Δημήτρης με εντελώς μηχανικές κινήσεις άνοιξε το συρτάρι και χωρίς να κοιτάει έπιασε το ανοιχτήρι και άνοιξε την μπύρα. Το μεταλλικό καπάκι έπεσε μέσα στον ανοξείδωτο νεροχύτη κάνοντας έναν ψεύτικο μεταλλικό θόρυβο.

Ο Δημήτρης περνώντας μπροστά από το στερεοφωνικό, χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει πάτησε τον διακόπτη για να ανοίξει και ξαφνικά μουσική από τον αγαπημένο του ραδιοφωνικό σταθμό γέμισε το φωτεινότατο καθιστικό.

Προχώρησε σαν υπνωτισμένος μέχρι την πολυθρόνα και κάθισε σε αυτήν αφήνοντας τον εαυτό του εντελώς ελεύθερο. Έφερε την δροσερή μπύρα στα χείλη του και ρούφηξε μια μεγάλη γουλιά καθώς τα γαλάζια του μάτια είχαν μείνει καρφωμένα έξω, πέρα από την γυάλινη τζαμαρία.

Σαν να τον ξύπνησε η δροσιά της παγωμένης μπύρας έστριψε αριστερά του προς την βιβλιοθήκη και έπιασε ένα άλμπουμ. Το ακούμπησε στα πόδια του το άνοιξε στην πρώτη σελίδα και τράβηξε ακόμα μια γουλιά.

Η πρώτη φωτογραφία ήταν το πρόσωπο μια κοπέλας με κοντά μαύρα μαλλιά καρφάκια, πράσινα μάτια, κατάλευκο δέρμα. Στην φωτογραφία δέσποζε το πρόσωπο της κοπέλας ενώ το φόντο ήταν θολό και δεν μπορούσες να διακρίνεις κάτι. Η φωτογραφία ήταν τόσο εκφραστική που κοιτώντας την ήσουν σίγουρος ότι ένιωθες την ηρεμία της ίδιας της κοπέλας.

Άλλη μια γουλιά και γύρισμα της σελίδας. Άλλη μια φωτογραφία κάποιας κοπέλας. Μια ξανθιά κοπέλα σε κίνηση. Η φωτογραφία ήταν ολόσωμη μην αφήνοντας κατά αυτόν τον τρόπο να είναι εμφανή ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του προσώπου της, αλλά η όλη εμφάνισή της την έκανε να ξεχωρίζει έντονα ανάμεσα στο πλήθος των ανθρώπων που την περιέβαλαν. Έμοιαζε σαν μια έντονα χρωματιστή πινελιά σε ένα γκρίζο φόντο.

Όλες οι φωτογραφίες στα άλμπουμ ήταν φωτογραφίες γυναικών.

Ο Δημήτρης είχε έρθει πριν τρία χρόνια στην Αθήνα για να σπουδάσει Χημικός. Μέχρι τότε ζούσε σε ένα ορεινό χωριό 500 κατοίκων κάπου στην κεντρική Ελλάδα και η πληθώρα των εικόνων της πρωτεύουσας που τον βομβάρδιζαν καθημερινά τον είχαν συνεπάρει. Μόλις τον τρίτο μήνα στην Αθήνα και βρέθηκε τυχαία σε μια έκθεση φωτογραφίας που γινόταν σε έναν χώρο δίπλα από το πανεπιστήμιο. Οι φωτογραφίες είχαν σαν θέμα την ζωή στην πρωτεύουσα. Η ζωντάνια των φωτογραφιών αιχμαλώτισαν αμέσως το μυαλό του Δημήτρη καθώς αυτό που έβλεπε ταυτιζόταν απόλυτα με τις εικόνες που είχαν αποτυπωθεί στο μυαλό του.

Από εκείνη την ημέρα στο μυαλό του ήταν να μπορέσει κι αυτός να αποτυπώνει σε χαρτί τις εικόνες που έβλεπε. Πολύ σύντομα έπιασε μια δουλειά σε ένα μπαράκι σαν σερβιτόρος για να μαζέψει λεφτά για να αγοράσει μια φωτογραφική μηχανή και να αρχίσει κάποια μαθήματα.

Σε λίγο καιρό ο Δημήτρης είχε καταφέρει να αγοράσει την πρώτη του φωτογραφική μηχανή με δύο διαφορετικούς φακούς και να παρακολουθήσει έναν ολόκληρο κύκλο μαθημάτων. Στο επόμενο στάδιο άρχισε να γεμίζει φίλμ ασταμάτητα και να τα εμφανίζει στο σπίτι του.

Τον πρώτο και δεύτερο χρόνο της ασχολίας του με την φωτογραφία δεν είχε κάποιο συγκεκριμένο θέμα ούτε έψαχνε κάποια συγκεκριμένη εικόνα. Φωτογράφιζε γενικά και αχόρταγα σαν να ψάχνει να βρει την έμπνευση, σαν να ψάχνει να βρει την εικόνα που θα τον αιχμαλωτίσει.

Τότε στις αρχές του τρίτου χρόνου είναι που εμφάνισε την φωτογραφία της κοπέλας με τα κοντά μαύρα μαλλιά που είχε πρώτη πρώτη στο άλμπουμ. Μόλις εμφάνισε την φωτογραφία καθόταν σχεδόν πέντε ώρες και την κοιτούσε ασταμάτητα. Τον είχε συνεπάρει τόσο πολύ που δεν μπορούσε να ξεκολλήσει τα μάτια του. Τότε ανακάλυψε οτι αυτό που τον ενέπνεε ήταν η γυναικεία μορφή. Από τότε όλες του οι φωτογραφίες είχαν σαν θέμα κάποια καθημερινή κοπέλα. Δεν έψαχνε για κάποιο μοντέλο ή για κάποια με τέλειες αναλογίες κοπέλα, έψαχνε με τον φακό του απλά να βρει την ομορφιά που απεικονίζεται σε ένα γυναικείο πρόσωπο.

Μπορούσε να ήταν ομορφιά από χαρά, από λύπη, από στεναχώρια, από μίσος, από κούραση, από ένταση, από σκέψη, από εξυπνάδα, από βλακεία, από τσαχπινιά, από πονηριά, από πνεύμα, από από από... Αυτό έψαχνε. Και κάθε φωτογραφία του του απεδείκνυε οτι η ομορφιά αυτή σε κάθε γυναίκα είχε εντελώς διαφορετική εικόνα.