Ο Φωτογράφος (5)

Το πρωί ο Δημήτρης σηκώθηκε γύρω στις 10 με τρομερή διάθεση λες και είχε κοιμηθεί δύο ημέρες. Αφού έκανε ένα πρωινό δροσερό ντους, κατευθύνθηκε στην κουζίνα όπου ετοίμασε έναν υπερδιπλο Ελληνικό καφέ. Άνοιξε τα παράθυρα για να μπει φρέσκος αέρας και βγήκε στην βεράντα μπροστά να απολαύσει τον πρωινό του καφέ κάτω από τον γαλάζιο Αττικό ουρανό.

Μετά τις χθεσινές ανακαλύψεις ένιωθε μια τεράστια αυτοπεποίθηση ότι πολύ σύντομα θα κατάφερνε να φτάσει σε αυτό το τέρας που σκότωνε αυτά τα αθώα κορίτσια. Η ματιά του χάθηκε ψηλά στο απέραντο γαλάζιο. Δεν κοίταζε κάτι συγκεκριμένο, δεν εστίαζε κάπου. Ένιωθε όμως τόσο εθιστηκά χαλαρωτικό να κοιτάζει στο άπειρο του γαλάζιου ουρανού. Ήταν σαν να πετάει. Κάπως έτσι έπρεπε να νιώθουν τα πουλιά όταν πετούν.

Ανοιγόκλεισε απαλά τα μάτια του και επανήλθε στην πραγματικότητα. Κοίταξε δεξιά και αριστερά χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Έφερε την κούπα με τον καφέ στο στόμα του και ήπιε μια μεγάλη γουλιά καφέ. Κοίταξε με μια γρήγορη ματιά εκεί πέρα μακριά βαθιά μέσα στο μπλε του ουρανού και με μια κίνηση γύρισε το σώμα του και κατευθύνθηκε μέσα στο διαμέρισμα.

Προχώρησε, κάθισε στην καρέκλα του και άδειασε μπροστά του στο τραπεζάκι όλες τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει στα κορίτσια που είχαν πέσει θύματα αυτού του στυγερού δολοφόνου. Τις κοίταζε με προσοχή, παρατηρούσε κάθε λεπτομέρεια τι είχε αποτυπώσει ο φακός πίσω από την κοπέλα. Περιεργαζόταν τους ανθρώπους, τις βιτρίνες τα πάντα. Κοίταζε μια μια τις φωτογραφίες ξανά και ξανά.

Ξαφνικά τα μάτια του έλαμψαν. Άφησε κάτω τις φωτογραφίες κρατώντας μόνο μία στο χέρι του. Έγειρε την πλάτη του πίσω στην καρέκλα και έφερε τη φωτογραφία πάνω από τα μάτια του. Εστίασε την ματιά του σε ένα πρόσωπο πίσω από την κοπέλα. Αυτός πρέπει να ήταν. Αυτό το πρόσωπο σίγουρα εμφανίζεται και στις άλλες φωτογραφίες. Έσκυψε και άρχισε να ψάχνει με μανία τις υπόλοιπες φωτογραφίες των άλλων κοριτσιών.

Άπλωσε τις πέντε φωτογραφίες των κοριτσιών μπροστά του και άρχισε να τις συγκρίνει.

ΝΑΙ...ΝΑΙ...αυτό ήταν...ΝΑΤΟΣ...τον ΒΡΗΚΑ.